OVER MIJ

 

Op 30 augustus 1958 ben ik geboren in IJsselstein. Na de middelbare school volgde ik cursussen aquarelleren en modeltekenen aan de kunstacademie in Utrecht (Artibus). Ik deed een secretaresseopleiding en de opleiding tot bezigheidstherapeut, maar toen ik kinderen kreeg, Anne (1982), Lize (1984) en Marte (1987), ben ik naast het moederschap - dat ik behalve leuk ook een flinke baan vind - weer zoveel mogelijk gaan schilderen. In 1992 ben ik alsnog de kunstacademie gaan doen: de Hoge School voor de Kunsten in Arnhem, tegenwoordig onder de naam ArtEZ.

 

Ik heb altijd veel getekend en geschilderd. Vanaf mijn 24e werd dat: zoveel mogelijk. Eerst was dat in aquarel, landschappen en stillevens. Gaandeweg ging ik ook andere technieken toepassen, omdat ik mij daarmee beter uit kon drukken. Want ja, ik had commentaar op de dingen die ik zag. Dat is een persoonlijkheidskwestie, maar je blijft er ook een beetje een buitenstaander door. Dus ik moest dieper, omdat het weinig toevoegt als slechts je mening ventileert. Door associatief te gaan werken, leerde ik om mij van binnenuit te verhouden tot wat ik ervaar. Ik heb het idee dat je daarvoor het woord 'echt' wel mag gebruiken en ook, dat er in echtheid een universele component zit.

 

Ik kwam net op het spoor dat ik een persoonlijke mythologie zou kunnen ontwikkelen, waar mogelijke ook anderen zichzelf in zouden kunnen herkennen, toen mijn broer overleed. En het kwam ook door iets dat hij zei dat ik dacht: hou toch op met naar binnen kijken! De werkelijkheid, dat is de wereld om je heen. In de vooronderstelling dat die wereld, mijn dagelijks leven, niks bijzonders was, begon ik toch elke dag een tekening te maken. Door die beelden ontdekte ik de schoonheid van mijn dagelijks leven en omgeving. Dat leidde  tot de keuze voor het landschap.

 

Het landschap van mijn waarheid, van mijn echte werkelijkheid, het landschap waar ik me mee verbonden voel, dat is het landschap van een schilderij dat ik grassprietje voor grassprietje heb gemaakt tot een plek waar ik mij één voel met een geheel. Dat is ook het landschap waar ik samen met iemand anders naar kan kijken, erover praten wat wij zien en vanuit welk standpunt je er het beste naar kunt kijken. Een landschapsschilderij kan je met een ander verbinden, omdat je het er samen over eens kunt worden wat je ziet. Dat maakt mij erg gelukkig.

 

In de laatst jaren heb ik regelmatig geëxposeerd bij vaste galeries: Artemisia in Kunstzaken in Leeuwarden, Art Options in Langbroek, WiekXX in Nieuweschans en Artterre in Eefde, die het alle in deze barre tijden niet hebben volgehouden. Verder exposeerde ik onder meer in galerie Den Andel in Den Andel, in het Voerman Museum Hattem in Hattem, in De Tienhof in Tienhoven, bij Cultura in Ede, in Seizoen in Beeld in Callantsoog, bij de HAN in Nijmegen en bij Bart Boogaard in Amsterdam. Van langer geleden heb ik goede herinneringen aan exposities bij Ingmar Loof in Den Haag, Het Glazen Huis in Amsterdam, de Catharinakapel in Harderwijk, galerie Zone in Leiden, bij Natalie Matvienco in Praag, bij Marietje in de Hertenkamp, in De Ring, de Grote Kerk en in KEK in Epe.

 

Op een bepaalde manier zou je hier een punt kunnen verwachten, maar er is een nieuwe fase aangebroken. Nadat ik mij zoveel jaren omringd voel door heerlijke, maar lege landschappen, wil ik nu graag mensen tegenkomen in mijn atelier. Mensen, die er een plezier, energie en uitdaging brengen, net als de levendigheid die de dieren die ik tegenwoordig ook schilder, uitstralen. Mijn vermoeden is, dat er nog een andere manier van thuiskomen bestaat. Daar ben ik momenteel mee aan de slag (zie het hoofdstuk 'figuratie' in de menubalk).

 

En verder, ook niet onbelangrijk, komen er tegenwoordig met regelmaat ook echt mensen naar mijn atelier, omdat ik sinds enige tijd naast schilder ook oorbellenmaker ben onder de naam ApolloniaH. Aanvankelijk was dat omdat ik met oorbellen wat bij wilde verdienen (dat is met schilderijen best moeilijk), maar het heeft me veel meer gebracht dan dat: vele, plezierige reacties en een leuk netwerk op Facebook, maar vooral: een enorme 'boost' aan creativiteit, vooral door de digicombi's die ik ben gaan maken en die mijn schilderwerk erg beïnvloeden, waardoor alles weer verbonden wordt met alles.

 

2007 - 2009 conservator van het Voerman Museum Hattem

2003 - 2009 voorzitter ballotagecommissie van Ateliers Apeldoorn

1995 - medeoprichter Open Atelierdagen Noordoost Veluwe

1992 - 2005 - lid Kollektief Eper Kunstenaars, KEK

1997 - 2004 - lid Kunstcommissie Epe

1997 - van Ginkel grafiekprijs

Diverse malen jurylid Talensprijs regio Gelderland

 

Mijn werk is onderdeel van de kunstcollecties van de gemeente Epe en verzekeringsmaatschappij  'De Friesland'.

Enkele van mijn schilderijen werden bijna een jaar door de gemeente Nunspeet gehuurd voor de trouwzaal.

 

EN DAN NOG IETS ANDERS

Waar zou Kunst anders over moeten gaan dan over werkelijkheid?

Schilderend heb ik een paar antwoorden gevonden op die vraag:

 

- de werkelijkheid is meer dan wij kunnen zien

- zelfs als je iets zo precies mogelijk schildert, mis je wat erachter is, wat eronder zit of erin zit

- als je iets zo precies mogelijk schildert, wordt het meer dan dat

- als je met aandacht schildert, komt er iets op het doek dat je iets vertelt wat je nog niet wist toen je keek

- je gaat houden van wat je met aandacht maakt

- je gaat houden van hetgeen je met zorg verbeeldt

- goed kijken wordt vaak belemmerd door aannames, door wat je denkt te weten

- je werkelijkheid wordt bepaald en begrensd door je standpunt, door je voorkeuren en vooroordelen

- de werkelijkheid is misschien wel objectief, maar door ons niet als totaliteit te bevatten

- wat wij zien is onze eigen creatie, wij verbeelden ons de werkelijkheid, wij maken haar waar

- een schilderij is een soort vertaling van die verbeelding

- een schilderij is een heel simpel, twee-dimensionaal object - en als zodanig deel van de werkelijkheid

- een schilderij is een nieuwe werkelijkheid

- een klein beetje verf op doek kan je net zo raken als de werkelijkheid van zonneschijn op wuivend gras

- ook al valt het geheel niet te overzien, méér werkelijkheid valt te ontdekken als je je blik verruimd

- meer werkelijkheid kun je zien door een ander standpunt in te nemen

- als je vaak de horizon kunt zien, raak je gewend aan een platte manier van kijken

- over de werkelijkheid kun je het met een ander eens worden; zij is een bron van communicatie